Intussen ben ik nu zo’n 9 jaar met asbest bezig. O, nee – NIET zélf. Met, voor en door mijn vader’s verschijnselen die van ‘niets’ alles bleken te doen met hem.
In 1993 wat lang aanhoudende hoestklachten. Vastgesteld werden de pleura plaques. In het artsverslag werd al verwezen naar ‘een mogelijk vroegere blootstelling aan asbest’… IK wist daar tóen NIETS van. Mijn vader wél, hij zweeg. Hij wilde óns niet belasten. Vanaf die tijd bewaarde hij allerlei krantenknipsels over asbest, de Rotterdamse havens, scheepswerven, medicijnen enz. In 1995 had hij een 1e contact met het toen net opgerichte Comité Asbestslachtoffers. Omdat hij TOEN nog geen mesothelioom had kon men NIETS voor hem betekenen.

In 2008 (..ja een sprong !) kwam dat plotsklaps anders te liggen. Op mijn aandringen liet mijn pa onderzoek doen naar een verdikking in de buik. De eerste keer …NIETS. Ik stuurde ‘m terug. Een punctie werd gedaan. Uitslag: Meervoudige tumoren in het buikvlies: Peritoneaal maligne mesothelioom. Kort daarna werd hem verteld: Meneer, deze vorm van kanker is een wat minder vaak voorkomende maar zeer hardnekkige vorm van asbestkanker. In uw situatie helaas inoperabel en ook via medicatie ongeneeslijk. Slechts enige uitstel van het overlijdensmoiment zou mogelijk zijn, mits u de bijwerkingen die beslist onplezierig zijn wenst te dragen. Dát wilde mijn pa NIET. 5 maanden later overleed hij.