Op 15 september 2020 werd er bij Dennis de Roo, toen slechts 41 jaar jong, buikvlieskanker geconstateerd in het Amphia Ziekenhuis te Breda. De boodschap die hij kreeg was bikkelhard en staat in zijn geheugen gegrift: ,,Ze zeiden letterlijk dat het einde oefening was en dat het waarschijnlijk vanuit de longen was uitgezaaid. Hoelang ik nog precies te leven had konden ze niet voorspellen, maar wel dat het snel zou gaan. Afgaande op de statistieken had ik slechts zes maanden tot een jaar.’’

Heel traject
Het is inmiddels meer dan twee en een half jaar later en De Roo is er nog steeds. Om dat te bereiken heeft hij een heel traject moeten doorlopen, zo blijkt uit zijn indrukwekkende verhaal. ,,Uit foto’s, waarop ik had aangedrongen, bleek dat het niet was uitgezaaid vanuit de longen. Vervolgens ben ik doorverwezen naar het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam, waar ik onder behandeling kwam van dokter Joachim Aerts. Hij had een gesprek met de chirurg en die zag er geen heil in om te opereren, omdat de delingsfactor van de kanker (de zogenoemde ki67-index, red.) te hoog was. Het zou na het weghalen dan binnen no time weer terug zijn.’’
De Roo kreeg daarop een chemobehandeling met Carboplatine en Pemetrexed (Alimta). Toen dit na vier en een halve kuur voldoende was aangeslagen werd op 19 maart 2021 er alsnog overgegaan tot een operatie met HIPEC: Hypertherme Intraperitoneale Chemotherapie. Tijdens de tien uur durende ingreep werd heel het buikvlies afgeschraapt en ook de tumorhaarden werden verwijderd. Tot slot werd de buikholte gespoeld met verwarmde chemo. ,,De chirurg, Eva Madsen, zei dat het alleszins was meegevallen. Ze hadden een vol servet aan kankermateriaal weggehaald, maar ze hadden meer verwacht. Dus de chemotherapie had wel wat gedaan.’’
Om zijn kans op succes verder te vergroten deed De Roo mee aan twee experimentele immuuntherapieën van dokter Aerts: de MESOPEC-studie met dendritische cellen en de behandeling met de middelen Nivolumab en Ipilimumab. ,,Desondanks bleven mijn bloedwaardes, waaronder de hemoglobine (rode bloedcellen, red.) erg laag. Bij toeval viel het me op dat mijn ontlasting behoorlijk donker was. Uit nader onderzoek bleek dat ik tumoren op de darmen had die bloed aan het lekken waren. Februari vorig jaar ben ik daaraan geopereerd en in juni nogmaals. Tussendoor heb ik behoorlijk wat bloedtransfusies ondergaan.’’
Sinds begin dit jaar krijgt hij De Roo maandelijks in het Duitse Tübingen een op maat gemaakt experimenteel vaccin, gebaseerd op de resistente tumor die er tijdens de laatste operatie uit is gehaald. ,,Vermoedelijk zijn er kankercellen losgekomen die zich weer op microscopisch niveau aan het delen zijn. Met dit vaccin kan mijn lichaam ze herkennen en opruimen. Daarnaast krijg ik nog om de drie weken Nivolilumab en om de zes weken Ipilimumab om het effect van de eigen afweercellen te versterken.’’

Zo gezond mogelijk
Op de laatste twee CT-scans was niks meer te zien en zijn ook zijn bloedwaardes weer op een nagenoeg normaal niveau. Om dat zo te houden doet hij alles wat binnen zijn macht ligt: ,,Ik probeer me sterk te houden en zo gezond mogelijk te leven. Ik sport elke dag en ik eet veel groente en veel minder vlees. Alcohol drink ik bijna niet meer en ook slik ik dagelijks ongeveer vijftien supplementen, van kurkuma tot kokosnoot- en cannabisolie. Daarnaast stap ik elke week in een koud bad om mijn immuunsysteem een boost te geven en heb ik van mijn moeder een zuurstofflesje geleend. Baat het niet, dan schaadt het niet.’’
Hoe gek het in deze context ook klinkt, door alle maatregelen voelt De Roo zich op het moment kiplekker. ,,Heel stom gezegd ben ik fitter dan ooit. Ik doe krachttraining en loop tussen de vijf en vijftien kilometer per dag. Vóór de diagnose rende ik een marathon in vier uur en 55 minuten; nu in vier uur en twee minuten. Ik ben aan het vechten, al weet ik dat het een erg dun koordje is waarop ik balanceer.’’

Vrij uniek
De situatie van De Roo, die mogelijk ruim twintig jaar geleden tijdens zijn bijbaantje in aanraking kwam met asbest, is vrij uniek te noemen. ,,Ik krijg inderdaad wel te horen dat het niet vaak voorkomt dat je 2,6 jaar later nog rondloopt. Hoe het dan komt dat ik zo’n geluk heb? Ik denk omdat ik ontzettend eigenwijs ben, een goede arts heb die buiten het boekje denkt en vanwege mijn doorzettingsvermogen. Maar ik heb dan ook een goede reden om te blijven leven en niet op te geven.’’ Hij grinnikt: ,,Een tweeling van negen jaar, een zoon van 21 en een bij tijd en wijle hele lieve vrouw.’’
Hoe rooskleurig het loodzware traject voor hem tot nu toe ook heeft uitgepakt, de strijdvaardige Rijsbergenaar weet dat hij moet blijven balanceren op het dunne koord. ,,Ik zeg niet dat ik genezen ben, maar ik denk dat mijn verhaal wel hoop kan bieden. Ik geloof heilig in delen en vermenigvuldigen, dus laat maar meer mensen hierdoor gaan strijden en overleven.’’